|
Dzień 1.
Wyjazd o godzinie 5.30. Przejazd na trasie Rabka – Warszawa. Muzeum Powstania Warszawskiego. Jak opowiadać o przeszłości, by przekaz był czytelny, wierny, wiarygodny, a zarazem mógł trafić do współczesnego odbiorcy? To pytanie musi zadać sobie każdy, kto zetknął się z problematyką muzealnych ekspozycji historycznych, w tym przedstawiających dzieje XX-wiecznych wojen i totalitaryzmów. Przed takim problemem stanęli także twórcy Muzeum Powstania Warszawskiego. Przyjęliśmy założenie, że należy połączyć historię z nowoczesnością, miejsce pamięci ze współczesnymi środkami prezentacji i w ten sposób zakorzenić wydarzenia sprzed 60 lat we współczesnej świadomości narodowej. Aby było to muzeum nowoczesne, sięgnęliśmy po sprawdzone doświadczenia zagraniczne, za wzór posłużyły m.in. Holocaust Memorial Museum w Waszyngtonie i Muzeum Terroru w Budapeszcie. Chcieli przede wszystkim oddać klimat tamtego czasu, odtworzyć atmosferę powstańczej Warszawy, pokazać nie tylko militarne dzieje 63 dni walk, ale także życie codzienne ludności cywilnej. Tylko w taki sposób możliwe jest dotarcie do głównej grupy celowej, jaką jest młodzież. Ma im opowiedzieć historię Powstania we wszystkich aspektach i przekazać jego sens. Stare Miasto zostało założone na skarpie, nad brzegiem dopływu Wisły – rzeczki Kamionki, obok zamku książąt mazowieckich wzniesionego kilka lat wcześniej w miejscu najstarszej części obecnego Zamku Królewskiego, na północ od wsi Warszawa. Jego początki sięgają XIII wieku. Uważa się, że założycielem miasta był Bolesław II, książę mazowiecki i płocki. W środku miasta znajdował się plac w kształcie prostokąta, przy którym zamieszkało 40 najbogatszych osadników. Każdy miał działkę o szerokości 9 m i długości 35 m. Wkrótce po założeniu miasta wzniesiono kościół parafialny św. Jana (dzisiejsza katedra). Po przeniesieniu stolicy Polski przez Zygmunta III Wazę do Warszawy wznoszone były coraz bardziej okazałe kamienice, zwłaszcza te przy Rynku i ulicy Świętojańskiej. Rynek stanowił centrum handlu towarami luksusowymi. Swoje produkty sprzedawali tu kupcy krajowi i cudzoziemcy. Architektura Starego Miasta zmieniała się na przestrzeni wieków wraz ze zmieniającymi się stylami w sztuce. Pierwsze średniowieczne kamienice budowane były w stylu gotyckim, Późniejsze miały charakter renesansowy. Na początku XVII wieku kamienice zyskały barwne tynki i barokowe zdobienia. W czasie II wojny światowej zabudowania Starego Miasta zostały zniszczone w ok. 90%. 7 marca 1945 roku warszawscy architekci podjęli temat odbudowy stolicy. Duży wkład w oczyszczanie Starego Miasta mieli mieszkańcy Warszawy, którzy wykonywali pracę w czynie społecznym. Zakończenie pierwszego etapu odbudowy Starego Miasta nastąpiło 22 lipca 1953. W myśl nowoczesnej teorii konserwatorskiej wszelka rekonstrukcja i odbudowa jest fałszowaniem historii, jednak wyjątek uczyniono dla Starego Miasta ze względów moralnych i ideologicznych. Stare Miasto stanowi jedyny na świecie (w tej skali) obszar planowej i dokończonej odbudowy terenu zabytkowej zabudowy miejskiej po katastrofalnych zniszczeniach sięgających około 90%. Krakowskie Przedmieście – jedna z najbardziej reprezentacyjnych ulic w Warszawie, stanowiąca północny odcinek Traktu Królewskiego, biegnący od Zamku Królewskiego na południe w kierunku Łazienek. Administracyjnie znajduje się w dzielnicy Śródmieście. Ulica stała się reprezentacyjną arterią miasta, znajdowały się tu najlepsze sklepy, spacerowali tędy najznakomitsi ludzie. W 1907 roku uruchomiono oświetlenie elektryczne i tramwaj elektryczny. W okresie okupacji hitlerowskiej trakt przyjął nazwę Krakauer Strasse.Dopiero w 2004 roku prezydent miasta postanowił, że arteria ta musi powrócić do dawnej funkcji i stać się reprezentacyjnym deptakiem. Prace trwały dwa lata. Ich pierwszy etap obejmujący modernizację południowej części ulicy rozpoczął się 22 września 2006 i trwał do maja 2007. 25 sierpnia 2007 rozpoczęto prace nad drugą, północną częścią, które zakończyły się 13 lipca 2008. Ulica po remoncie stała się szerokim deptakiem z wąską jezdnią pośrodku dostępną tylko dla komunikacji miejskiej oraz taksówek. Nawiązując do wyglądu ulicy na obrazach Canaletta użyto specjalnego, żółtawego granitu sprowadzonego z Chin, aby imitował kolor nawierzchni z XVIII wieku. Oprócz tego użyto także granitu szwedzkiego (czerwony) oraz strzegomskiego (szary). Na nowym Krakowskim Przedmieściu pojawił się także nowe, stylizowane ławki, pachołki, kwietniki, latarnie-pastorały, zasadzono kilkadziesiąt drzew, postawiono cztery kubiki z reprodukcjami obrazów Canaletta oraz brązową tablicę wskazującą oś Saską. Ulica nie została w pełni przystosowana dla niepełnosprawnych. Na Krakowskim Przedmieściu znajdują się m.in.: Bazylika św. Krzyża, Pałac Potockich - siedziba Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Pomnik ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego przed kościołem Wizytek, Hotel Bristol, Pałac Prezydencki - siedziba Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Pomnik konny księcia Józefa Poniatowskiego przed Pałacem Prezydenckim. Grób Nieznanego Żołnierza w Warszawie – grób-pomnik na placu marsz. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Ideą warszawskiego Grobu Nieznanego Żołnierza jest uczczenie pamięci poległych w walce o niepodległość. Pomysł oddania hołdu poległym w walkach nieznanym żołnierzom narodził się bezpośrednio po I wojnie światowej we Francji. Warszawski Grób Nieznanego Żołnierza został odsłonięty 2 listopada 1925, pod kolumnadą Pałacu Saskiego. W tym dniu złożono do niego zwłoki bezimiennego żołnierza, sprowadzone podczas specjalnej ceremonii z Cmentarza Obrońców Lwowa. Twórcą grobu był artysta-rzeźbiarz Stanisław Kazimierz Ostrowski. Pod koniec II wojny światowej grób uległ poważnemu uszkodzeniu w wyniku wysadzenia w powietrze. Już w 1946 został odbudowany i ponownie odsłonięty. Obecnie stanowi trój arkadowy fragment ocalałej kolumnady Pałacu Saskiego. W latach 1990–1991 wystrój grobu częściowo zmieniono. Przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie płonie wieczny znicz i służbę pełni warta honorowa z Batalionu Reprezentacyjnego Wojska Polskiego, a w święta państwowe odbywa się jej uroczysta zmiana z udziałem najwyższych władz państwa. W dni świąt państwowych 3 maja, 15 sierpnia i 11 listopada przy Grobie Nieznanego Żołnierza odbywa się uroczysta zmiana warty honorowej z udziałem wojsk wszystkich rodzajów. W uroczystościach biorą udział prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, marszałek Sejmu, marszałek Senatu, prezes Rady Ministrów oraz zaproszeni goście.
Obiadokolacja. Czas wolny do dyspozycji grupy ( proponujemy gry i zabawy ). Toaleta wieczorna. Nocleg.
Dzień 2.
Śniadanie godzina 8.00. O 9.00 zapraszamy na wycieczkę po Warszawie. Dzieje Zamku Królewskiego sięgają XIV w., kiedy to powstała Wieża Wielka - dzisiejsza Wieża Grodzka. Rozbudowywany w XVI i XVII w., za czasów Zygmunta III Wazy uzyskał kształt zamkniętego pięcioboku. Był rezydencją królewską, miejscem obrad sejmu, centrum administracyjnym i kulturalnym kraju. Zniszczony w połowie XVII w. podczas wojen ze Szwecją, powoli odzyskiwał świetność za panowania Wettinów. W drugiej połowie XVIII w. artyści zatrudnieni przez Stanisława Augusta (Jan Christian Kamsetzer, Marcello Bacciarelli, Dominik Merlini) przebudowali wnętrza komnat, tworząc Apartamenty: Wielki i Królewski. W czasie zaborów (XIX w.) znaczna część zbiorów ostatniego króla znalazła się w Rosji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości część dzieł sztuki powróciła na dawne miejsce. We wrześniu 1939 r. Zamek został zbombardowany, jednak muzealnicy, pod kierunkiem prof. Stanisława Lorentza, zdołali uratować niektóre elementy wystroju wnętrz i dzieła sztuki. We wrześniu 1944 r. Zamek został wysadzony przez wojska niemieckie. W latach 1945-1970 władze komunistyczne zwlekały z odbudową. Decyzję o odbudowie Zamku Królewskiego sejm podjął w 1949, jednak zamierzenia nie zrealizowano. Od 1947 trwało odgruzowywanie i odtworzenie Bramy Grodzkiej. Do 1952 prowadzono prace archeologiczne. W latach 1960-62 odbudowano przyziemie Wieży Grodzkiej, salę o 2 słupach, zabudowania na Dziedzińcu Kuchennym, podziemia obecnego Pałacu Ślubów i Bibliotekę Królewską. W 1971 podjęto ponownie decyzję o odbudowie, według planu Jana Bogusławskiego z 1955. W 1974 budowla była na etapie stanu surowego. Fundusze na odbudowę do 1980 r. zawdzięczano wyłącznie ofiarności społecznej. Od 1981 udostępniano zwiedzającym kilka wnętrz. W 1984 r. udostępniono zwiedzającym kolejne zrekonstruowane wnętrza. Od 1995 r. trwały prace nad konserwacją Arkad Kubickiego i rekonstrukcją ogrodów zamkowych. Zakończenie tych prac oraz remontu pałacu Pod Blachą sfinalizuje dzieło odbudowy kompleksu architektonicznego, jakim jest Zamek.W kwietniu 2009 r., nastąpiło uroczyste otwarcie Arkad Kubickiego, które stały się nową, kulturalną przestrzenią na mapie Warszawy. Łazienki Królewskie, letnia rezydencja króla Stanisława Augusta, to niezwykłe i magiczne miejsce. O ich pięknie stanowi połączenie klasycystycznej architektury i bogatego, naturalnego otoczenia tworzącego zjawiskowe ogrody. Wśród pereł Łazienek Królewskich warto wymienić między innymi Pałac na Wyspie, Amfiteatr czy Starą Pomarańczarnię z Teatrem Stanisławowskim. Zabytkowy Ogród liczy aż 76 ha powierzchni, a składają się na niego trzy ogrody, różne pod względem stylistycznym: Ogród Królewski, Ogród Belwederski oraz Ogród Modernistyczny. Muzeum Łazienki Królewskie to nie tylko piękne wnętrza i przestrzenie. To również unikatowe kolekcje sztuki, wśród których można znaleźć dzieła wielu znamienitych twórców. Łazienki Królewskie, letnia rezydencja króla Stanisława Augusta, to miejsce pełne bogactwa architektonicznego i wybitna realizacja idei oświeceniowych, gdzie wysoka kultura spotyka się ze zjawiskową przyrodą. Złote Tarasy – kompleks handlowo - biurowo - rozrywkowy ulokowany w ścisłym centrum Warszawy, tuż obok dworca Warszawa Centralna i Pałacu Kultury i Nauki, pomiędzy aleją Jana Pawła II, ulicami Złotą i Emilii Plater. Część handlowa obiektu otwarta została z opóźnieniem 7 lutego 2007 roku. W skład kompleksu wchodzi kilka połączonych ze sobą budynków. Od strony alei Jana Pawła II znajduje się kinowy multipleks "Multikino Złote Tarasy", wzdłuż ulicy Złotej dwa wygięte w łuk budynki biurowe, a od strony ulicy Emilii Plater wieżowiec o wysokości około 105 metrów, który także pełni funkcję biurowca. Centralna część Złotych Tarasów przykryta jest wielkim szklanym dachem, pod którym znajdują się galerie handlowe i restauracje rozłożone na różnych wysokościach. Pałac Kultury i Nauki, poprzednio Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina) – najwyższy budynek w Polsce (pod względem wysokości całkowitej), w centrum Warszawy na placu Defilad. Wzniesiony jako dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego. Oddany do użytku w 1955 wybudowany w trzy lata według projektu radzieckiego architekta Lwa Rudniewa budynek inspirowany jest moskiewskimi drapaczami chmur, które z kolei inspirowane są amerykańskimi wieżowcami art déco. Architektonicznie jest mieszanką socrealizmu i polskiego historyzmu. Obecnie siedziba wielu firm oraz instytucji użyteczności publicznej, takich jak kina, teatry, księgarnia, kluby sportowe, wyższe uczelnie (m.in. Collegium Civitas), instytucje naukowe oraz władz Polskiej Akademii Nauk. Mieści się w nim sala konferencyjno-widowiskowa na 3000 osób (tzw. Sala Kongresowa), Muzeum Techniki, Muzeum Ewolucji PAN oraz Pałac Młodzieży wraz z basenem. Do początku lat dziewięćdziesiątych mieścił się tam Wydział Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Przed głównym wejściem (od strony ul. Marszałkowskiej) znajdują się dwie rzeźby: Adama Mickiewicza dłuta Stanisława Horno-Popławskiego oraz Mikołaja Kopernika autorstwa Ludwiki Nitschowej. Naszym celem będzie XXX piętro gdzie znajduje się taras widokowy z którego będziemy mieli możliwość podziwiania panoramy Warszawy. Warszawskie metro. Pierwsze plany budowy metra w Warszawie powstały w latach 20. ubiegłego wieku. Projekt zakładał budowę dwóch krzyżujących się linii: kierunku północ - południe, która biegłaby od Pl. Unii Lubelskiej na Muranów i drugiej, na osi wschód - zachód, łączącej Wolę z Pragą. Kryzys gospodarczy na początku lat 30 zahamował te działania. Do prac powrócono w roku 1938. Druga wojna światowa i czas powojenny to okres odbudowy Warszawy. W styczniu 1982 r. Wojciech Jaruzelski ogłosił w Sejmie podjęcie decyzji o rozpoczęciu w następnym roku budowy I linii metra w Warszawie. Kilkudziesięcioletnią historię starań o metro w Warszawie zamyka data 15 kwietnia 1983 r. - symboliczny dzień wbicia pierwszego pala obudowy wykopu. W 1995 roku zostaje oddany do eksploatacji I odcinek metra długości 11 km, od stacji "Kabaty" do stacji "Politechnika". W 1998 rok - przekazany zostaje do ruchu następny odcinek metra długości 1,5 km do stacji "Centrum". W 2001 rok - oddany zostaje do ruchu 1,7 km odcinek metra do stacji "Ratusz" przy pl. Bankowym. Do roku 2008 oddano kolejne 5 stacji metra. 16 sierpnia 2010 r następuje rozpoczęcie budowy odcinka centralnego II linii metra. Obiadokolacja. Czas wolny do dyspozycji grupy. Toaleta wieczorna. Nocleg.
Dzień 3.
Śniadanie godzina 7.30. O 8.00 zapraszamy na dalsze zwiedzanie. Centrum Naukowe Kopernik jest instytucją kultury. Jego misją jest zachęcenie do osobistego zaangażowania się w poznanie i zrozumienie świata oraz do wzięcia odpowiedzialności za zmiany zachodzące wokół nas. Tu wszystkiego musisz dotknąć, przesunąć, spróbować. Wszystko przekręcić, przetestować, sprawdzić. Nie znajdziesz utartych ścieżek zwiedzania. To Ty decydujesz co interesuje Cię najbardziej. Nie bój się pytać. Nie przejmuj się błędami. Wątp. Testuj. Szukaj dziury w całym. Miej wyobraźnię. Bądź niepokorny. Jesteś odkrywcą. Jak my wszyscy. Galerie to prawdopodobnie pierwsze na co się natkniesz. Maja one otworzyć ci oczy. Mają przywrócić do stanu w którym świat wokół stanowi interdyscyplinarna całość. Nauki ścisłe, przyrodnicze i humanistyczne przeplatają się ze sobą, uzupełniają wzajemnie. Są nierozłączne. Przyjrzyj się kamieniom milowym naszej cywilizacji, przypatrz się jej największym zdobyczom: pismu, filozofii, sztuce, technice. Czekają na ciebie znakomicie wyposażone pracownie: fizyczna, chemiczna, biologiczna i robotyczna. Plus zespół pracujących tu osób, którzy krok po kroku wprowadzą cię w tajniki samodzielnych doświadczeń. Zapraszamy do Teatru robotycznego, Teatru Wysokich Napięć, Parku Odkrywców. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. Sejm polski jako organ przedstawicielski ukształtował się w toku procesu o charakterze ewolucyjnym. Szczególne znaczenie w tym procesie miał Sejm walny obradujący od stycznia 1493 r. w Piotrkowie. Wówczas powstał dwuizbowy parlament, składający się z Senatu (izba wyższa) i Izby Poselskiej (izba niższa). Sejm polski do upadku Pierwszej Rzeczypospolitej w 1795 r. pozostał wyłączną reprezentacją szlachty stanowiącej ok. 10% ogółu ludności kraju. Dwuizbowy Sejm złożony z Senatu (izba wyższa) i Izby Poselskiej (izba niższa) powołano w Księstwie Warszawskim (1807–1815) i Królestwie Polskim (1815–1830). Szczególną rolę odegrał Sejm Powstańczy (1831) jako najwyższy organ suwerennego na krótko Królestwa Polskiego. Na obszarze Wolnego Miasta Krakowa (1815-1846) utworzono jednoizbowe Zgromadzenie Reprezentantów. W latach 1827–1845 zbierał się także jednoizbowy Sejm prowincjonalny Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W II połowie XIX w. jedynie w Galicji doby autonomicznej (1861–1914) utworzony został jednoizbowy Sejm Krajowy. Odrodzona po I wojnie światowej Polska była państwem suwerennym i stanowiła faktyczną kontynuację dawnej Rzeczypospolitej. Wybrany w 1919 r. Sejm Ustawodawczy był konstytuantą. Jego uchwała z 20 lutego 1919 r., która przeszła do historii jako Mała Konstytucja, proklamowała zasadę suwerenności Sejmu. W dniu 17 marca 1921 r. uchwalono pierwszą ustawę zasadniczą Polski Niepodległej: Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (zwaną potem Konstytucją Marcową). Ustrój Polski oparto na zasadzie trójpodziału władz. Przywrócono dwuizbowy parlament składający się z Sejmu i Senatu. W dniu 23 kwietnia 1935 r. Prezydent Rzeczypospolitej podpisał tekst Ustawy Konstytucyjnej (zwanej potocznie Konstytucją Kwietniową) zapewniającej mu dominację w państwie. W dniu 2 września 1939 r. odbyło się ostatnie posiedzenie Sejmu, na którym zadeklarowano gotowość do walki z najeźdźcą. Dnia 2 listopada 1939 r. Prezydent rozwiązał Sejm i Senat, które miały wznowić swoją działalność w ciągu dwóch miesięcy po zakończeniu wojny. Po zakończeniu II wojny światowej Polska weszła w skład bloku (obozu) wschodniego, znajdującego się w strefie wpływów radzieckich. Z tym wiąże się proces tworzenia państwa nowego typu, określanego jako Polska Ludowa (1944–1989). W następstwie przemian wewnętrznych w latach 80. XX w. doszło do obrad „okrągłego stołu”, które zakończyły się podpisaniem słynnych Porozumień z 5 kwietnia 1989 r. Stanowisko w sprawie reform politycznych z 5 kwietnia 1989 r. stało się podstawą nowelizacji konstytucji z 7 kwietnia. Akt ten przywracał urząd Prezydenta oraz Senat wybierany w wolnych i demokratycznych wyborach. Wobec przedłużającego się prowizorium konstytucyjnego zdecydowano się na przyjęcie regulacji tymczasowej w postaci Małej Konstytucji podpisanej przez Prezydenta 17 października 1992 r. Akt ten regulował przede wszystkim stosunki między władzą wykonawczą i ustawodawczą na podstawie zasady trójpodziału władz. Utrzymano dwuizbowość parlamentu. W wyniku wieloletnich prac projektodawczych Zgromadzenie Narodowe uchwaliło nową ustawę zasadniczą w dniu 2 kwietnia 1997 r. Z dniem 17 października 1997 r. Konstytucja Trzeciej Rzeczypospolitej weszła w życie. Akt ten wprowadził w Polsce zracjonalizowany system parlamentarno-gabinetowy, określił pozycję ustrojową Sejmu i Senatu, nie stosując nazwy parlament. Przyjęto w nim model trójpodziału władzy, który zakłada równowagę władzy ustawodawczej i wykonawczej. Obie izby parlamentu są samodzielnymi i niezależnymi od siebie organami z własnymi uprawnieniami. Konstytucja utrzymała zasadę dwuizbowości władzy ustawodawczej. Sejm i Senat w połączonym składzie funkcjonują jako Zgromadzenie Narodowe. Nowa ustawa zasadnicza przyznała Sejmowi bardzo szeroki zakres kompetencji, natomiast ograniczone uprawnienia uzyskał Senat. Wkrótce, w 2013 r. minie 520 rocznica powstania dwuizbowego parlamentu w Polsce. Ok. 14.00 do 15.30 czas wolny do dyspozycji grupy. Przejazd na trasie Warszawa – Rabka. Powrót ok. 22.00
|
|
